Պարբերաբար նշում եմ և հիշեցնում, որ, չնայած Երկրագնդի 8 միլիարդանոց ողջ մարդկությունը բաղկացած է շուրջ 150 ազգից, 400 ժողովրդից և 3000 ցեղից, բայց նրանցից միայն մոտավորապես 200-ն այս պահին ունեն իրենց պետությունը:

Եղեռնի օրը ու նախօրեին տղերքը Ադրբեջանի և Թուրքիայի դրոշն էին այրում (լավ էին անում), մինչդեռ հիշեցնեմ՝ 2018-ին, երբ փնթի, փռչոտ, կիսագրագետ մեկը, որն իրեն վարչապետ հռչակեց, Հայաստանի դրոշից նասկի էր հագնում, ոչ ոք ծպտուն չհանեց...

Ժողովրդի արդար ցասումը կա, ուժային կառույցներում խուլ բողոքը կա, արդարության դեֆիցիտը կա, իշխանության և ժողովրդի միջև արդեն գոյացել է խորը անդունդ, ու որոշ ուժայինների գործողություններն ավելի են խորացնում այդ անդունդը, ուստի հեղափոխության համար կան անհրաժեշտ բոլոր նախապայմանները։

Երբ դժվարությամբ հասկացան, որ ոչ միայն որևէ դրական, խորքային քայլի ունակ չեն, այլև է՛լ ավելի են փչացնում եղածը՝ գերազանցելով բոլոր նախին արատավոր երևույթների ռեկորդները, հայտնվեցին ինքնարդարացման ճահճուտում...

Սրանք լրիվ խաղամոլ են, դրա ամենավատ առումով։ Այն, որ «բևեռը» հենց այնպես չի ակտիվանում, ինձ վաղուց էր պարզ։ Իսկ 2023-ի սեպտեմբերին դա ակնհայտ դարձավ շատերին։ Այն օրերին անգամ իրենց հավաքի դադարներն էին սինխրոն անում, ինչ Հանրապետության հրապարակում հավաքվողները։ Դա գործնականում պիտի շփոթ առաջացներ, ապակողմնորոշեր, չգիտեմ՝ ինչ աներ։ Մասամբ տեխնոլոգիան աշխատեց։

Հայաստանը հիմա ճիշտ այն վիճակում է, ինչը եղել է Արցախում 90-ականների սկզբին. ընկած Գետաշեն, Շահումյան, Մարտակերտ, շրջափակված Ստեփանակերտ, թշնամու համեմատ և՛ քանակով, և՛ ռազմական առումով տոտալ անհավասարություն։

Առաջնորդներին պախարակելու՝ մեր ժողովրդի մեջ տարածված հիվանդությունն ամեն դեպքում ապշեցնող է։ Ով ոտքի է կանգնում, որ մի օգուտ տա երկրին, դանակները վերցնում ու այդ մարդու վրա են հարձակվում...

Նիկոլն ասում է` ձև չկար, որ Արցախը չմնար Ադրբեջանին։ Լավ, ասենք՝ ձև չկար։ Հիմա ես մտածում եմ, թե ո՞նց կվարվեր ցանկացած բարոյական մարդ էդ վիճակում...

Հայաստանն Ադրբեջանին տարածքներ է հանձնում: Դրան զուգահեռ, արտարժույթի (դոլար, եվրո) փոխարժեքները դրամի նկատմամբ սրընթաց նվազում են:

Ռուսական որոշ լրատվամիջոցներ երեկ որոշ տեղեկություններ հրապարակեցին Ռուսաստանի նախագահ Վլադիմիր Պուտինի և Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի նույն օրը կայացած հանդիպման մասին: ՈՒ թեև հանրությանը մատուցված տեղեկատվության վերնագրերին, ինչպես, օրինակ, «Коммерсантъ» – ինը՝ «Путин и Алиев обсудили обеспечение безопасности на Кавказе», հրապարակումներում գրեթե ոչինչ չկա այն մասին, թե ինչ են քննարկել Ռուսաստանի և Ադրբեջանի նախագահները Կովկասում անվտանգության ապահովման վերաբերյալ: